Door Elske Fekkes
In deze tijd van het Coronavirus is er zoveel aan het veranderen. Wat doet dat met een mens? Wat komt er op je af? Ik onderzoek het bij mijzelf.
Sinds de zomer van 2019 ben ik samen met Sander druk bezig geweest om onze Mettu Thuisservice op te zetten. Het is een mooi proces geweest, tot nu toe. Nadenken over welke kleuren er op de folder moeten tot onze visie goed op papier zetten. Waar staan we voor? Wat is ons doel? En dan uiteindelijk de website helemaal af op je scherm zien, de folder op tafel zien liggen en denken: ja, zo moet het zijn. Een mooi gevoel, dat alles klopt.
We gingen verder met het kenbaar maken van onze thuisservice, in Leiden, in Zuid-Friesland en de Noordoostpolder. We hebben zóveel mooie, hartverwarmende reacties gekregen wat ons dreef om door te gaan. Ondersteuners die aangeven blij te zijn met hun werk en onze tevreden cliënten.
En toen stond alles stil: het Coronavirus maakt dat wij als samenleving om de kwetsbare ouderen moeten denken en ze niet meer mogen bezoeken. Onze ondersteuners blijven nu vooral thuis, en houden op afstand contact met hun cliënt.
Wat blijft er dan nog over van onze thuisservice? Er gaat zoveel in je hoofd om op zo’n moment. Moeten we stoppen? Was dit het? Allemaal vragen die in mijn hoofd opkwamen.
Nu blijkt het brein dus erg flexibel te zijn. Want na de gedachte van ‘moeten we stoppen’ kan er dus blijkbaar een ander luikje opengaan. Het luikje van creativiteit. Ineens kwam het idee naar boven: een belservice. Betrokkenheid, warmte en aandacht maar dan via de telefoon. En het mooie is, ook deze klopt bij onze visie: er zijn voor ouderen. Maar dan op een andere manier.
De belservice was er binnen een dag. Kranten en radioprogramma’s pikten het op. We kregen mooie reacties, hartverwarmend zelfs. Zo gaan we voorlopig verder. In contact met elkaar, maar even niet meer fysiek. Maar toch voelt het goed.
Wil je me
alsjeblieft
eventjes
heel stevig
loslaten
Gedicht van Merel Morre